Als een tuimelaar veer ik elke keer na een aanval weer op. De
ene keer makkelijk en snel, de andere keer moeizaam en traag. ‘Kan je naast de
ellende van de migraine ook beschrijven hoe het je lukt om positief te blijven?
Wat je aandacht geeft groeit.’ zegt mijn zus. Deze vraag moet ik eerst een
tijdje laten bezinken. -Wat legt er bij mij zoveel gewicht in de schaal dat ik
elke keer weer rechtop sta, stevig met mijn voeten in de grond?- De kracht
schuilt in de stilte van binnen, daar waar ik ervaar dat ik opgenomen ben in en
deel uit maak van een liefdevolle energie. Vanuit dat punt kan ik angstige
gedachten ontmantelen en schoonheid zien in elk moment. De pijn trekt mij regelmatig
naar mijn hoofd, ik verlies mij dan tijdelijk in somberheid en nare gedachten.
Ik weet dat ik mijn aandacht dan naar beneden moet laten zakken, naar het lood
onderin mijn buik, waar intense blijheid schuilt. Dan hoor ik weer de lach van
één van mijn kinderen of voel ik de zon op mijn gezicht. Dan heb ik vertrouwen,
no matter what.
