De nieuwe medicijnen, die ik sinds tien dagen inneem, geven
mij een raar gevoel. Op de fiets naar Loosdrecht heb ik eindelijk eens tijd om
daar bij stil te staan. Ik zie de frisgroene weilanden en blauwe lucht en toch
lijkt het alsof ik zelf in een ander landschap ben. Alsof mijn huid alle
indrukken filtert waardoor ik niet echt deelneem aan alles om mij heen.
Regelmatig duizelt het mij. Ik vind het niet prettig. Tegelijkertijd ben ik
blij dat de medicijnen wel de neerwaartse spiraal van migraine aanvallen en
over gebruik van triptanen doorbreken. Het ritme van de pijnen in mijn hoofd
vertraagt. Het volume daalt. Ik durf alleen voorzichtig hoopvol te zijn en
fantaseer over meer migraine vrije dagen. Visioenen van luchtig en licht leven
trekken aan mij voorbij. Als deze verbetering doorzet opent dat nieuwe en oude deuren.
Wat ik alleen nog niet weet is of deze winst opweegt tegen het stukje verlies
van mijzelf.
