Er rollen steeds minder zinnen in mijn hoofd die over
migraine gaan. Ik denk dat ik de meeste aspecten wel heb aangeraakt met mijn
woorden. Ik wil niet in herhaling vallen of een parodie worden. Tegelijkertijd
vraag ik mij af of het genoeg is, of ik wezenlijk iets bijdraag aan het
zichtbaar maken van de pijn. Het is zo moeilijk te vatten, alsof ik met de kom
van mijn blote handen water aan een ander wil geven en de ander nog net een
paar druppels kan opvangen. Gaat dit boek iets betekenen of verdampt het tot
niets-vraag ik mij af. Mijn verhaal komt tot een einde. Mijn leven met migraine
gaat door.
