Hoop.

De afgelopen jaren heb ik heel veel verschillende medicijnen, behandelingen, diëten en therapieën gevolgd of uitgeprobeerd. Deze week ben ik begonnen met een nieuwe behandeling.  Een futuristisch uitziend apparaat voor op het hoofd zendt elektrische impulsen naar bepaalde zenuwen in mijn hersenen. De prikkelingen wekken mijn hoop op herstel of zelfs genezing toch weer tot leven. Een verdieping lager, ergens onder in mijn buik, voel ik de angst voor de immense teleurstelling als het niet blijkt te helpen. Ik probeer mijn hoop dan ook in te tomen. Ik heb geen zin in een vrije val van boven naar beneden. Ik weet inmiddels dat er heel veel mensen met migraine rondlopen in een doolhof aan behandelmogelijkheden. Geen enkele route heeft echter wegwijzers die rechtstreeks naar de oplossing leiden. Soms lijkt er licht aan het einde van een pad te gloren en is er tijdelijk een verbetering. Vaak dooft het licht weer en neem je een volgende afslag. Hoop maakt dat ik telkens weer in beweging kom, op zoek naar meer kwaliteit van leven. Hoop maakt ook dat ik soms in een duizelingwekkend gat van teleurstelling val. Maar inderdaad: “Zonder hoop geen leven”.