Ontsnappen en verdoven.

Tijdens het gesprek bij de neuroloog gisteren, bleek dat ik echt wel wat vaker medicijnen kan innemen. Ik besefte dat ik bij de eerstvolgende aanvallen gewoon een pil kan nemen. Vanaf dat moment breidt zich langzaam een vlek van opluchting uit in mijn binnenste. Chronische migraine hebben voelt vandaag ineens een stuk lichter. De sombere ondertoon van de laatste weken hoor ik ineens niet meer. Zo groot het contrast. Hoe zwaar voelt dan toch het gewicht van een volgende migraine aanval, hoe hoog de berg om tegen op te zien. Het is een mentale gevangenis. Maar nu zijn de ijzers van het raam verbogen en kan ik ontsnappen, verdoven. Naar het voorzichtige stemmetje wil ik vandaag ook niet luisteren. Ik wil genieten van de ruimte die ik ervaar. Mijn blik reikt naar buiten, ik denk weer in mogelijkheden. Blijheid kriebelt in mijn tenen. Ik wil er op uit, de wijde wereld in. 

Bestaansrecht.

Het is prachtig buiten, een glinsterend wit laagje betovert de takken van de bomen. De zon geeft alles een gouden gloed terwijl de grond dampt in de kou. Vogeltjes hangen met wapperende vleugels aan de voederbakjes in de tuin. Ze maken mij vrolijk met hun scheve kopjes en drukke gebaren. Starend uit het raam mijmer ik over het gesprek wat ik met vrienden had over mijn waarde in de maatschappij. Hoe ik vanuit schuldgevoel het gesprek begon en vervolgens besefte dat zelf geld verdienen geen voorwaarde is om waardevol te zijn. Vogeltjes maken zich hier niet druk om. Zij zijn er gewoon. Ze eten het vogelvoer wat ik heb neergelegd zonder zich af te vragen of ze daar wel recht op hebben. En ze geven iets aan mij omdat ik van ze geniet. We maken allemaal deel uit van een grotere cirkel van geven en ontvangen. Een kringloop van energie waarin ieder zijn eigen bestaansrecht heeft. Geld is maar één vorm uit velen, van gevende energie. In de reacties op mijn blog en boekproject krijg ik terug dat mijn woorden van betekenis zijn voor anderen. Ik bied anderen erkenning en steun en dát geeft ook zin aan mijn bestaan. 

Onder het vergrootglas.

Vanochtend bij de huisarts, legde ik het papier op tafel waarop ik elke dag aanteken hoe het gaat. Hij keek mij fronsend aan en op zijn gezicht las ik de vraag waarom ik nu nog steeds dat lijstje bij houd. Hij wierp een korte blik op het schema en zei: ‘Als je dit elke dag invult ben je ook wel veel bezig met elk pijntje wat je voelt’. Eraan terugdenkend vraag ik mij af of ik inderdaad niet teveel focus op het ziek zijn en naar het schema ga leven in plaats van andersom. Alsof ik mij heb omhuld met een code op ruitjesstof en de vakjes in mijn huid zijn geïmpregneerd. Ik leg de huisarts uit dat ik nog steeds op zoek ben naar de oorzaken van en de oplossing voor de migraine. De vakjes zijn de puzzelstukjes en ik kan mij niet neerleggen bij het feit dat de puzzel te moeilijk voor mij is. Eenmaal thuis lees ik de mail van het Leids Universitair Medisch Centrum met de vraag of ik wil meewerken aan een onderzoek naar een medicijn wat de oorzaak van migraine wil aanpakken. Experimentele medicijnen slikken lijkt mij doodeng. Een onderdeel van deelname is het anderhalf jaar lang bijhouden van een hoofdpijndagboek en maandelijkse monitoring op het Leids Universitair Medisch Centrum. Ik zou niets liever willen dan het hele pakketje met migraine in de hoek te smijten. Maar omdat ik wil dat het raadsel wordt opgelost zal ik mijzelf toch onder het vergrootglas leggen. En nou maar hopen dat de inkt vervaagd en de migraine oplost.