Ontsnappen en verdoven.

Tijdens het gesprek bij de neuroloog gisteren, bleek dat ik echt wel wat vaker medicijnen kan innemen. Ik besefte dat ik bij de eerstvolgende aanvallen gewoon een pil kan nemen. Vanaf dat moment breidt zich langzaam een vlek van opluchting uit in mijn binnenste. Chronische migraine hebben voelt vandaag ineens een stuk lichter. De sombere ondertoon van de laatste weken hoor ik ineens niet meer. Zo groot het contrast. Hoe zwaar voelt dan toch het gewicht van een volgende migraine aanval, hoe hoog de berg om tegen op te zien. Het is een mentale gevangenis. Maar nu zijn de ijzers van het raam verbogen en kan ik ontsnappen, verdoven. Naar het voorzichtige stemmetje wil ik vandaag ook niet luisteren. Ik wil genieten van de ruimte die ik ervaar. Mijn blik reikt naar buiten, ik denk weer in mogelijkheden. Blijheid kriebelt in mijn tenen. Ik wil er op uit, de wijde wereld in.