"Ga alstublieft zo door."

Al een paar dagen schuif ik het bellen van een aantal mensen voor mij uit. Vrouwen die zich hebben aangemeld om gefotografeerd te worden voor in mijn boek. Onzekerheid verlamt me. Migraine remt mij af. En elke keer als dit gebeurt krijg ik vervolgens een stimulans van buitenaf zodat ik mijn moed weer bijeen raap. Zo ook vandaag. Door een mail van een onbekende vrouw, die al worstelt met migraine vanaf de pubertijd. Net afgestudeerd na jaren vertraging door de migraine en op zoek naar een baan. Ze schrijft dat ze het betwijfelt of ze een baan kan vinden met deze ziekte. De moedeloosheid en de kracht die uit verhalen als deze spreken, maken dat ik toch vol vuur doorga met dit project. Haar woorden; “Ga alstublieft zo door” zetten mij opnieuw in beweging. Ik zie de parallel met mijn leven. Een migraine aanval bevriest alles wat ik in die dagen had willen doen. Na de aanval moet ik weer in de startblokken gaan staan. Hortend en stotend proberend mee te draaien in de maatschappij. Migraine is een onveranderlijk blok aan het been. Angst en onzekerheid kan ik gelukkig overwinnen.  

Ugliness.

‘Het gaat steeds iets beter’ zeg ik inmiddels niet meer. Het is gewoon niet waar en ik zeg het alleen maar omdat ik het zo graag wil en de ander graag hoopgevend nieuws wil geven. Kennelijk nog steeds bang voor afwijzing schilder ik een mooier beeld met woorden. Met de ondergrond, de lelijke donkere kleuren, wil ik een ander en mijzelf liever niet confronteren. De werkelijkheid is dat de migraine mij daar nog steeds volledig in de houtgreep heeft en mij het overgrote deel van de dagen vloert. Ik kan niet ontsnappen aan the dirt and the mud en het ook niet zo maar accepteren. Ik worstel en ik vecht op zoek naar iets lichters. Steeds loert het bodemloos gat als ik er weer eens beroerd aan toe ben. Ik wil niet toegeven, ik wil veerkrachtig blijven, samen met de mooie mensen, die ook de ugliness van de migraine hebben durven laten zien. Bedankt.  

Op de onderzoekstafel.

‘Deze chiropractor is echt goed, ik heb al 4 weken geen migraine gehad. Die man heeft gouden handen ’ las ik in een berichtje van een vriendin. De meeste tips en adviezen over behandelingen leg ik inmiddels naast mij neer. De belofte die ik in deze woorden proefde maakte dat ik toch ben gegaan. ‘Ik heb geen hoop en verwachting  dat mijn migraine opgelost wordt, ik kom om enige verlichting te vinden voor de pijn boven in mijn nek. De wervels daar worden al jaren met regelmaat losgemaakt maar binnen enkele dagen zit het weer vast’ vertelde ik de chiropractor. Op de onderzoekstafel, met mijn vinger aan mijn gehemelte had ik totaal geen kracht om de arm van de chiropractor weg te duwen. ‘Schedeltrauma’ was zijn conclusie ‘je hebt geen beweeglijkheid in je schedel en gehemelte, dit blokkeert ook de doorstroom van hersenvocht en kan een oorzaak van migraine zijn’. Vervolgens duwt en trekt de chiropractor wat in mijn gehemelte terwijl ik mijn voeten flex en strek. Meer was er niet nodig om de wervels in mijn nek los te maken. Tijdens de volgende behandeling heeft hij op wat vakken gedrukt in mijn kaak en jukbeen en de code gekraakt van de Rubik’s kubus van mijn bottengestel, wat in al die jaren geen enkele behandelaar gelukt is. Het is net of de verborgen formule ontcijferd is zodat de geheime deur in het labyrint van wervels, spieren en botten open ging en de energie weer vrij kan stromen. De helderheid in mijn hoofd is enorm toegenomen. Ik voel mij vrijer en lichter. De blijheid en dankbaarheid dat er weer een deeltje van het raadsel migraine is opgelost vermengt zich met bitter besef hoe moeilijk het is om grip te krijgen op migraine. Hoeveel tijd en behandelpogingen er verloren gaan voor deze enorme groep mensen voordat ze als ze geluk hebben het laatste stukje van de puzzel vinden. Ik weet dat ik niet van mijn migraine af ben maar ik ben wel weer een klein stukje dichter bij.