"Ga alstublieft zo door."

Al een paar dagen schuif ik het bellen van een aantal mensen voor mij uit. Vrouwen die zich hebben aangemeld om gefotografeerd te worden voor in mijn boek. Onzekerheid verlamt me. Migraine remt mij af. En elke keer als dit gebeurt krijg ik vervolgens een stimulans van buitenaf zodat ik mijn moed weer bijeen raap. Zo ook vandaag. Door een mail van een onbekende vrouw, die al worstelt met migraine vanaf de pubertijd. Net afgestudeerd na jaren vertraging door de migraine en op zoek naar een baan. Ze schrijft dat ze het betwijfelt of ze een baan kan vinden met deze ziekte. De moedeloosheid en de kracht die uit verhalen als deze spreken, maken dat ik toch vol vuur doorga met dit project. Haar woorden; “Ga alstublieft zo door” zetten mij opnieuw in beweging. Ik zie de parallel met mijn leven. Een migraine aanval bevriest alles wat ik in die dagen had willen doen. Na de aanval moet ik weer in de startblokken gaan staan. Hortend en stotend proberend mee te draaien in de maatschappij. Migraine is een onveranderlijk blok aan het been. Angst en onzekerheid kan ik gelukkig overwinnen.