Verfrissende kijk.

“Afgekeurd. Het dagelijks leven van iemand die niet meer meedoet” en “Een leven langs de zijlijn” lees ik in een artikel in de krant wat het leven beschrijft van een man die nooit meer naar zijn werk hoeft.  Als ik in de spiegel kijk zie ik vertwijfeling in mijn eigen ogen. Ergens bovenin mijn pupil fonkelt trots en onderin lees ik onzekerheid. -Moet ik ook van mijzelf vinden dat ik niet meer meedoe of er niet toe doe maatschappelijk gezien? Nee, dus.- Dat antwoord komt met oerkracht naar boven. Ik wil mij niet meer minder of kleiner voelen dan anderen, in dit geval werkende anderen. ‘Maar mam, het maken van dit boek is toch jouw werk?’ zegt mijn dochter vol overtuiging. Zo heerlijk puur en simpel. En vooral niet gedacht vanuit economische waarde. Onderaan het artikel staat de volgende oproep:  “Staat u ook langs de zijlijn? Vindt u dat lastig, of heeft u een andere invulling gevonden voor uw dagen? Schrijf het ons in maximaal 120 woorden”. Dat ga ik aan mijn dochter vragen, de krant kan volgens mij wel een verfrissende kijk op de zaak gebruiken.