De studente.

Het telefoongesprek met een jonge vrouw, studente verpleegkunde in het Noorden van het land, laat mij niet los. Binnen vijf minuten spraken we over de impact van chronische migraine op ons leven, diepgaand en persoonlijk. Onze boodschap had geen verpakking nodig van oppervlakkige beleefdheden. De verwoestende uitwerking van de ziekte maakt alle franjes overbodig. Ze heeft meerdere aanvallen per maand en wordt soms zo ziek dat ze aan de dood begint te denken omdat dat dan de enige uitweg uit de pijn lijkt. Na elke aanval moet ze zichzelf en haar dagelijkse ritme weer in beweging zetten. Dit kost veel wilskracht. En als klap op de vuurpijl ontmoedigen docenten op de opleiding haar om door te gaan met de studie omdat ze zich te vaak ziek meldt. Alsof ze de impulsen uit haar toekomst willen trekken, het boek van haar leven zomaar willen dichtslaan terwijl ze nog maar aan het begin staat. Ik weet inmiddels dat je na verlies van het één, het andere vindt. Na een zoektocht van jaren. Het raakt me dat die moeilijke weg ook vóór haar ligt. Ik hoop dat ze werkgevers treft die verder kijken dan de beperking en bereid zijn samen een vorm te vinden waarin ze haar kwaliteiten volop kan inzetten. Zodat ze geen hoofdstukken hoeft over te slaan.          

Verfrissende kijk.

“Afgekeurd. Het dagelijks leven van iemand die niet meer meedoet” en “Een leven langs de zijlijn” lees ik in een artikel in de krant wat het leven beschrijft van een man die nooit meer naar zijn werk hoeft.  Als ik in de spiegel kijk zie ik vertwijfeling in mijn eigen ogen. Ergens bovenin mijn pupil fonkelt trots en onderin lees ik onzekerheid. -Moet ik ook van mijzelf vinden dat ik niet meer meedoe of er niet toe doe maatschappelijk gezien? Nee, dus.- Dat antwoord komt met oerkracht naar boven. Ik wil mij niet meer minder of kleiner voelen dan anderen, in dit geval werkende anderen. ‘Maar mam, het maken van dit boek is toch jouw werk?’ zegt mijn dochter vol overtuiging. Zo heerlijk puur en simpel. En vooral niet gedacht vanuit economische waarde. Onderaan het artikel staat de volgende oproep:  “Staat u ook langs de zijlijn? Vindt u dat lastig, of heeft u een andere invulling gevonden voor uw dagen? Schrijf het ons in maximaal 120 woorden”. Dat ga ik aan mijn dochter vragen, de krant kan volgens mij wel een verfrissende kijk op de zaak gebruiken.