Facebook effect.

Gedrogeerd en met een gevoel als een uitgewrongen vaatdoek sta ik op het schoolplein. 'Wat zie je er goed uit!' hoor ik een andere moeder  zeggen alsof ik met schijn bedrieg. Het lijkt wel alsof mijn binnen- en buitenkant niet op elkaar passen en ik van Mars kom. Ik vertel maar niet hoe ik mij voel, geen idee met welke morse code ik dan zou moeten seinen om de afstand te overbruggen. Opgesloten in mijn lichaam rij ik terug naar huis. “Hoe geef je glans aan elke dag?” zie ik met grote kop op het tijdschrift staan wat op de deurmat ligt. Het roept een zacht maar dwingend stemmetje op wat zegt dat ik daar toch echt in faal. Alsof deze dag niet dof en grauw mag zijn. Een ander deel in mij komt in opstand. Ik verzet mij tegen het Facebook effect met alleen maar stralende gezichten. Dan schiet door mij heen: 'Misschien komen al die supermensen wel van een andere planeet en ben ik gewoon normaal'.    

Up your face.

'Mag ik jou portretteren?' vraag ik mijn roeimaatje nadat ik haar heb uitgelegd wat mijn doel is. In haar grote blauwe ogen zie ik de vreugde van de herkenning.  Ik merk dat mijn project haar aanspreekt om de erkenning van het leed.  Gedeelde pijn verzacht. Een up your face portret op het toppunt van je migraine flatteert natuurlijk niet. Toch zegt ze spontaan dat ze graag meewerkt. Dit wakkert mijn verlangen aan om veel meer mensen te bereiken en een gezicht te geven aan hun pijn. Ik voel mij blij met dit vooruitzicht en roei met lichte slag terug naar de haven. Dat ik geen enkele ervaring heb met portretfotografie heb ik er maar niet bij verteld. Met passie spring ik in het diepe, techniek komt later wel. 

Morgen voel ik de zon weer.

Op het moment dat ik wakker word, alvorens ik mijn ogen ook maar open, weet ik dat het mij vandaag niet lukt om met dit zware hoofd licht van gemoed te zijn. Ik speur mijn lichaam af maar kan geen sprankje vreugde vinden. Iets in mij dwingt mij om op te staan. Ik gun de zwaartekracht zijn overwinning niet. Op straat hoor ik de drukte van bezige bijen op weg naar werk, school of andere zaken. Mijn agenda en huis drukken leegte uit vandaag. De eerst zo scherp verlangde rust voelt nu als een zwart gat. Teveel ruimte en tijd om de pijn in mijn hoofd te voelen. Te weinig moed en energie om mij in een zeepbel te hullen en luchtig de dag door te dansen. Mijn ogen zoeken kleuren, mijn hart zoekt blijheid, weg is mijn vaardigheid om ook maar van het kleinste te kunnen genieten. De zon schijnt aan een strak blauwe hemel, zo bekend en toch versta ik de taal niet. Een sliertje hoop wikkelt zich om mijn sombere gedachten -Morgen voel ik de zon weer-.