Morgen voel ik de zon weer.

Op het moment dat ik wakker word, alvorens ik mijn ogen ook maar open, weet ik dat het mij vandaag niet lukt om met dit zware hoofd licht van gemoed te zijn. Ik speur mijn lichaam af maar kan geen sprankje vreugde vinden. Iets in mij dwingt mij om op te staan. Ik gun de zwaartekracht zijn overwinning niet. Op straat hoor ik de drukte van bezige bijen op weg naar werk, school of andere zaken. Mijn agenda en huis drukken leegte uit vandaag. De eerst zo scherp verlangde rust voelt nu als een zwart gat. Teveel ruimte en tijd om de pijn in mijn hoofd te voelen. Te weinig moed en energie om mij in een zeepbel te hullen en luchtig de dag door te dansen. Mijn ogen zoeken kleuren, mijn hart zoekt blijheid, weg is mijn vaardigheid om ook maar van het kleinste te kunnen genieten. De zon schijnt aan een strak blauwe hemel, zo bekend en toch versta ik de taal niet. Een sliertje hoop wikkelt zich om mijn sombere gedachten -Morgen voel ik de zon weer-.