Kop of munt.

De aanvallen van migraine komen en gaan in een grillig patroon.  De ene dag goed, de andere dag slecht. Ik ben overgeleverd aan  ‘kop of munt’. Op het laatst afzeggen of ineens wel weer verschijnen na een akelige afwezigheid roept meer of minder subtiele reacties op. Ik kan feilloos lezen wat niet gezegd wordt. Uiterst gevoelig voor een argwanende oogopslag of geïrriteerde blik voel ik mij al snel schuldig. Niet alleen voor het ziek zijn op de meest ongelegen momenten maar ook voor het mij goed voelen op andere dagen terwijl ik nu arbeidsongeschikt ben.  Alsof ik mijn recht op zorgeloos genieten heb verspeeld voor een ongrijpbaar tribunaal. De uitspraak van de hoofdpijnverpleegkundige dat ik de energie, die ik op doe op goede dagen, vooral moet gebruiken voor mijn herstel wil maar niet landen op de harde grond van mijn geweten. De onderliggende overtuiging dat ik dan niet nuttig ben komt steeds weer als een grote luchtbel naar het wateroppervlak drijven. Wat zou ik graag die ballonnetjes met zelfkritiek doorprikken. Ik mag ook luchtig leven.