Bewolkte horizon.

Gisteren werd ik wakker en voelde ik mij licht en vrij. Geen pijn, nergens een spoortje te bekennen. Tijdens de yogales wandelde de energie door mij heen, bruisende belletjes van binnen. Fietsend op de terugweg trok de kou van de stromende regen door mijn huid en sloeg mijn stemming om. Het contrast van deze goede dag met al die dagen waarop ik mij slecht voel, walste met volle kracht mijn besef binnen. Het dunne streepje blauwe lucht maakt pijnlijk duidelijk hoe vaak en dicht mijn horizon bewolkt is. Ik weet ineens weer wat ik mis en hoe makkelijk het leven is als de zon schijnt. Een flinke huilbui luchtte mij enigszins op. Een tocht over het water spoelde het laatste restje somberheid weg. Vanochtend stond ik prompt op met hoofdpijn, de rij wolken is weer gesloten. 

Uiterlijke schijn.

“Hoe moedig is het om je baan weg te geven…..en met die beslissing je wensen, dromen en mogelijkheden eerst negatief en later  positief te beïnvloeden” schrijft een prachtige vrouw mij. Een vrouw, die net als zovelen met haar, worstelt om migraine met haar baan te combineren zonder steeds over haar grenzen te hoeven gaan. Ik heb het nog helder voor de geest. Elke keer als het hoofd pijn begint te doen een harnas van wilskracht aantrekken om rechtop de dag door te komen. Het pantser van ‘alles gaat goed’ nog eens oppoetsen en de ander verblinden met uiterlijke schijn. Het lijf gedrogeerd en beroerd van binnen zodat je net naast de werkelijkheid staat en steeds op de verkeerde knopjes drukt. Binnen- en buitenwereld passen niet meer op elkaar en in de spiegel zie je een kloon van jezelf. Ik heb de vermomming afgestroopt en ik krijg hem met geen mogelijkheid meer aan. Ik voel mij sterk in mijn kwetsbaarheid. Dat wens ik al die andere vrouwen met migraine toe, uit de grond van mijn hart.    

Scherp aan de wind.

Leven met migraine is scherp aan de wind varen. Bij harde wind. Ik moet mijn aandacht er bijhouden en de koers steeds bijstellen. De richting en de kracht van de wind kan ik niet veranderen, ik moet het nu eenmaal met deze ziekte doen. De zeilen en het roer bijstellen kan ik wel. Het zijn factoren zoals;  niet teveel of te weinig slaap, zo weinig mogelijk medicijnen, voldoende ontspanning, zo min mogelijk suiker eten of goed omgaan met mijn energieniveau waarmee ik het schip overeind probeer te houden. Daar krijg ik gelukkig steeds meer ervaring en discipline in. Wat ik echter ook probeer, de migraine blijft toch gewoon komen. En elke aanval laat een spoor van onrust achter, extreme  vermoeidheid en twijfel borrelen op in zijn kielzog. –Wanneer komt de volgende aanval? Neem ik genoeg rust? Ben ik niet te gespannen?- Vol gas geven om deze gedachten te ontwijken en het gemiste in te halen helpt ook niet. Af en toe ben ik het zat om tegen de golven in te batsen. Ik zou ook weleens gewoon ontspannen voor de wind willen gaan. Maar ja, de wind kan ik niet veranderen.