woensdag 13 januari 2016
Kruispunt.
Ik sta op een kruispunt. Na 3 maanden zonder enige vorm van medicatie heb ik van de neuroloog groen licht gekregen om weer af en toe iets te gebruiken. Wetende dat ik behoor tot de groep mensen met migraine die het beste de migraine aanvallen kunnen uitzieken omdat de aanval na uitwerking van de medicatie toch steeds weer opkomt. Jarenlang heb ik de signalen van mijn lijf genegeerd en onderdrukt. Als een hardvochtige ruiter op een paard heb ik het uiterste van mijn lichaam gevergd. Net nu ik weer wat beter leer luisteren en aanvoel wat mijn gestel nodig heeft is daar weer de optie om mezelf te verdoven. Als ik eenmaal toegeef ben ik bang dat de verleiding van de medicatie te sterk is. Zo ontstaat er gemakkelijk weer een geleidelijke toename van het aantal pillen. Afgelopen weekend raakte ik tijdens een migraine aanval in paniek, verdwaald in het doolhof van de verleiding. Huilend en schreeuwend wilde ik mijn lieve echtgenoot er toe bewegen medicatie te halen bij de huisartsenpost. 'Kunt u niet wat paracetamol nemen of afleiding zoeken?' vroeg de assistent door de telefoon. Wat voelde ik mij diep miskend in mijn pijn en ellende. De schaduwkant van migraine is een eenzame plek. Diep van binnen weet ik; medicatie is voor mij een doodlopende weg. Maar waar haal ik de kracht vandaan de andere route te blijven nemen?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Beste Hottie,
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat mijn verhaal jouw sterkt in het volhouden met wat je bezig bent.
Mijn man heeft als sinds hij kind was last van hoofdpijn. sinds zijn 16-17 is dit overgegaan naar migraine. Elke dokter zei "bij vrouwen is dit hormonaal, bij mannen weten we dat niet". Hij heeft kilo's paracetamol geslikt (niet dat het hielp) imitrex, en jaren topamax om de kantjes eraf te rijden. Je lijf verdoven zoals je het noemt. Maar hij wou er vanaf. Hij is gestopt met topamax (met de nodige afkickverschijnselen) terug moeten beginnen van de dokter omdat de verschijnselen te heftig waren (weer enorme migraineaanvallen en dergelijke) Daarna toch zachtjes afgebouwd en uiteindelijk geen medicatie meer genomen. Maar helaas, de migraine bleef niet weg. Ik heb hem op verder onderzoek gestuurd (hij geloofde er niet meer in en had het al opgegeven "ik zal ermee moeten leren leven." was steeds het antwoord.) Uiteindelijk toch een specialist gevonden die op zoek wou naar de oorzaak, eerder dan de symptomen te bestrijden. (is internist, endocrinoloog en geriator van specialisatie.) Hij is nu 30, we zijn een jaar verder bij deze dokter en we weten wat hij heeft. Hij neemt nu geen geneesmiddelen meer, maar stoffen die zijn lijf zou moeten aanmaken maar dit niet doen. (best te vergelijken met suikerziekte)Hij heeft zich in jaren niet zo goed gevoeld. Hij heeft voorlopig geen last meer van migraine - hout vasthouden - en heeft terug hoop dat hij eindelijk normaal kan functioneren.
Ik wil maar zeggen: medicatie is symptoombestrijding, maar daar was je zelf al achter. Misschien is er voor jou ook een andere weg die je kan inslaan en geeft mijn verhaal je de kracht om deze weg te blijven volgen.