Onzichtbare muur.

'Hoe gaat het met je?' vraagt een vriendin op een feestje. Ik aarzel of ik zal antwoorden met de korte versie (het gaat steeds iets beter) of de iets langere versie (de echte  ups and downs). Bij de langere versie is er vaak een punt waarop ik subtiel weerstand begin te voelen bij de luisteraar. Alsof er nauwelijks waarneembaar een deur dicht gaat in een onzichtbare muur. Het moment waarop mijn woorden een opgetrokken wenkbrauw, een vage zucht of een miniem wegkijkende blik ontlokken. Wat moet je ook met een verhaal waar je niets mee kan? Als je je er niet echt in kunt verplaatsen, het niet aan eigen ervaringen kan linken of het niet kan oplossen. De ziekte is niet zichtbaar en chronisch, een vaag concept zonder einde. En goed of slecht, we willen een duidelijk einde aan een verhaal. Op zoek naar een hoopvolle wending in het plot dragen mensen allerlei oplossingen aan waar ik dan vaak weer niets mee kan. Om de ander en mijzelf dit ongemak te besparen kies ik dan toch maar weer voor de korte versie: 'Het gaat de goede kant op'.