Vertraging in de tijd.

Mijn migraine aanval duurt al zestig uur achter elkaar. Het voelt als een week. De tijd tikt pijnlijk langzaam weg terwijl de wereld buiten mijn slaapkamer gewoon doorgaat. De borrel met vrienden, het bezoek van mijn ouders en feesten op Koningsdag gaan aan mij voorbij. De seconden dreunen in mijn hoofd. Ik kan niets anders doen dan liggen, mijzelf overgeven en wachten tot het stopt. De vertraging in de tijd is het sterkst als mijn misselijkheid zich opbouwt tot het onvermijdelijke punt. Intense ellende, uur na uur alleen met de pijn. Tranen rollen over mijn gezicht. Mijn gedachten echoën in de kamer en klinken hol door de herhaling. In de spiegel schrik ik van de groeven in mijn grauwe gezicht, alsof ik in die drie dagen versneld oud ben geworden. Migraine is een rotziekte! 

Twee gezichten.

Twee gezichten, dat is de titel van mijn boek. Zo gemakkelijk als ik mijn goede gezicht toon zo moeilijk vind ik het om mijn zieke gezicht te laten zien. Ik heb andere verwachtingen van mijn leven, een gezond plaatje op mijn netvlies. En juist die andere verwachtingen maken dat ik de migraine weg wil hebben en zorgen voor frustratie en boosheid. “Maak jezelf vrij van gehechtheid en leef in vreugde en vrijheid” lees ik in het meditatieboek van Osho. En oh, wat hecht ik aan het beeld van een gezonde vrouw die net als ieder ander werk, gezin en sociaal leven moeiteloos combineert. Dezelfde struggle bemerk ik bij een aantal mensen met migraine die ik gevraagd heb mee te werken aan een portret voor in het boek: 'Ik weet niet of ik die kant van mijzelf wel wil laten zien ook al vind ik wel dat het nodig is'. Mijn zoektocht naar een bekende Nederlander met migraine heeft ook al niet veel opgeleverd. Angst voor imago schade. Met mijn boek ga ik volledig met de billen bloot. Ik brandmerk mijzelf met 8 letters. Nou maar hopen dat het met een sisser afloopt.  

Onmogelijke opdracht.

‘Ik wil graag dat u een plan maakt over hoe u weer kunt gaan werken’ zegt de UWV- arts tegen mij. Ik interpreteer de boodschap als een opdracht om mijn migraine op te lossen en te zorgen dat ik weer kan werken. Gewoon in een baan zodat ik mijn eigen geld verdien. Het voelt als een onmogelijke taak. De migraine is als een glibberige grote vis, hij glipt steeds door mijn vingers. Het lukt mij al jaren niet hem te vangen. Laat staan dat ik hem mijn wil kan opleggen. De lijst met alles wat ik al geprobeerd heb is eindeloos. Als ik deze vete blijf najagen dan mis ik de vis en mijn leven. Peinzend aan de rand van het meer besef ik dat ik ook de bewegingen van de vis kan volgen zonder hem te willen vangen. Zonder strijd. Ziek zijn als ik ziek ben. Werken als ik kan werken. En daar, los van alle bestaande kaders, een plan om heen maken. En wie weet misschien komt deze grote spartelende vis in vrij zwemwater wel wat meer tot rust.  

Opgebrand.

Ik hou van mijn werk bij de jeugdbescherming. Vanwege de migraine heb ik echter onder hoogspanning gestaan op mijn werk. Ik wil graag werken maar kan het vaak niet. Dat is een groot spanningsveld. Als twee magneten die elkaar aantrekken tot je er een omdraait en ze elkaar ineens afstoten.  'Ik meld mij niet meer ziek bij migraine maar ruil dagen en haal alles in op andere momenten' vertelt een vriendin, 'Ik werd op het matje geroepen vanwege een te hoog ziekteverzuim terwijl ik drie afzonderlijke dagen ziek ben geweest in een kwartaal. Collega’s die in hetzelfde kwartaal anderhalve week achtereen ziek zijn geweest hebben een ‘normaal’ ziekteverzuim'. Ik vind het schokkend dat mijn vriendin zichzelf en haar gezin in bochten wringt zodat ze zich niet ziek hoeft te melden. Zonder dat haar werkgever beseft dat ze een chronische ziekte heeft en zonder dat hier rekening mee wordt gehouden. Zo komt ze nog meer onder druk te staan. Ik herken de lading die om het ziekmelden heen hangt. Ik nam steeds meer pillen om mij maar niet ziek te hoeven melden. De wet ‘Poortwachter’, mijn bomvolle agenda en de wil om niet voor anderen onder te doen hielden mij tegen. Alsof ik steeds pijnlijke stroomstootjes toegediend kreeg bij een ziekmelding. Ik heb met regelmaat doorgewerkt terwijl ik mij echt heel ziek voelde. Ik wist op een gegeven moment niet meer wat normaal was en ging maar door zoals een kompasnaald die steeds het rustpunt op het noorden voorbij draait. Tot ik de stekker uit het stopcontact heb getrokken, opgebrand! 

Strong back and soft front.

Honderdnegenendertig dagen na de ziekenhuisopname en welgeteld drie er van zonder hoofdpijn. Naast de migraine aanvallen heb ik heel vaak een doffe pijn in mijn hoofd. Alsof ik mij achter matglas bevind en steeds net naast het moment grijp. Het gevoel dat ik een fractie van een seconde achterloop op de werkelijkheid en het zwaartepunt zich in mijn hoofd bevindt. Dan laat ik van alles uit mijn handen vallen, stoot mijn hoofd en vergeet steeds dingen. In een interview met een meditatie goeroe las ik de volgende woorden: “It is good to have a strong back and soft front”. Dat wil zeggen een sterke ruggengraat en een open en milde houding naar het leven en anderen. Met hoofdpijn en drie kinderen om mij heen wordt het eerder  “strong front” (oftewel boze moeder) en “soft back” (oftewel staat op instorten). Dat ik dit echter allemaal doorsta zonder de moed op te geven getuigt toch wel van kracht. Een kracht van binnenuit die maakt dat ik altijd weer kan focussen op wat ik wel heb in mijn leven. Volop liefde!