Mijn migraine aanval duurt al
zestig uur achter elkaar. Het voelt als een week. De tijd
tikt pijnlijk langzaam weg terwijl de wereld buiten mijn slaapkamer gewoon
doorgaat. De borrel met vrienden, het bezoek van mijn ouders en feesten op
Koningsdag gaan aan mij voorbij. De seconden dreunen in mijn hoofd. Ik kan
niets anders doen dan liggen, mijzelf overgeven en wachten tot het stopt. De
vertraging in de tijd is het sterkst als mijn misselijkheid zich opbouwt tot
het onvermijdelijke punt. Intense ellende, uur na uur alleen met de pijn.
Tranen rollen over mijn gezicht. Mijn gedachten echoën in de kamer en klinken
hol door de herhaling. In de spiegel schrik ik van de groeven in mijn grauwe gezicht,
alsof ik in die drie dagen versneld oud ben geworden. Migraine is een rotziekte!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten