Opgebrand.

Ik hou van mijn werk bij de jeugdbescherming. Vanwege de migraine heb ik echter onder hoogspanning gestaan op mijn werk. Ik wil graag werken maar kan het vaak niet. Dat is een groot spanningsveld. Als twee magneten die elkaar aantrekken tot je er een omdraait en ze elkaar ineens afstoten.  'Ik meld mij niet meer ziek bij migraine maar ruil dagen en haal alles in op andere momenten' vertelt een vriendin, 'Ik werd op het matje geroepen vanwege een te hoog ziekteverzuim terwijl ik drie afzonderlijke dagen ziek ben geweest in een kwartaal. Collega’s die in hetzelfde kwartaal anderhalve week achtereen ziek zijn geweest hebben een ‘normaal’ ziekteverzuim'. Ik vind het schokkend dat mijn vriendin zichzelf en haar gezin in bochten wringt zodat ze zich niet ziek hoeft te melden. Zonder dat haar werkgever beseft dat ze een chronische ziekte heeft en zonder dat hier rekening mee wordt gehouden. Zo komt ze nog meer onder druk te staan. Ik herken de lading die om het ziekmelden heen hangt. Ik nam steeds meer pillen om mij maar niet ziek te hoeven melden. De wet ‘Poortwachter’, mijn bomvolle agenda en de wil om niet voor anderen onder te doen hielden mij tegen. Alsof ik steeds pijnlijke stroomstootjes toegediend kreeg bij een ziekmelding. Ik heb met regelmaat doorgewerkt terwijl ik mij echt heel ziek voelde. Ik wist op een gegeven moment niet meer wat normaal was en ging maar door zoals een kompasnaald die steeds het rustpunt op het noorden voorbij draait. Tot ik de stekker uit het stopcontact heb getrokken, opgebrand!