Vastgepind.

Ik lig op bed. Migraine natuurlijk. Als een vlinder, vastgepind op een houten bord, kan ik niets aan mijn lot veranderen. Allerlei emoties verschijnen op het toneel. Ik zou wel willen schreeuwen (te pijnlijk) of schelden (tegen wie?). Ik schreeuw geluidloos in mijn hoofd. Alle niet volbrachte wensen voor deze dag liggen onder mijn kussen. Mijn potentieel telkens weer uitgesteld. Mijn zin in de dag uitgekotst en weggespoeld door het toilet. Het voelt alsof ik meer uren aan het overleven ben dan aan het leven. Ik begrijp niet wat de bedoeling van deze harde lessen is. Migraine maakt machteloos.

Schaduwtongen.

Als ik niet oppas raakt de migraine alles aan. Met schaduwtongen likt het aan mijn goede dagen. Het dringt zich aan mij op, ook als mijn hoofd er vrij van is. Ik leer steeds beter de signalen van mijn lichaam te volgen en mij aan te passen aan de beperkingen ervan. Al dat voelen in mijn lijf maakt ook dat ik elke aanwijzing vertaal in mogelijke storm op komst. De angst zit strak, ik wil het zo graag afstropen. Ik wil op goede dagen onbezorgde tijd, de klauwen van de onrust ontwijkend. Vrije, lichte momenten, uitstijgend boven “de zieke” zijn. Losse schouders en sprankelende ogen. Gewoon blij zijn. Dat ben ik.

Migraine ontwricht.

Dikke groeven in mijn gezicht, een grauwe kleur, ogen half dicht geknepen, een warrige haardos en een verwrongen uitdrukking markeren mijn gezicht. Ik kan bijna niet naar mijn eigen foto, gemaakt tijdens een migraine aanval, kijken. De pijnlijke aanblik maakt dat ik terug spring in de tijd. Beelden van mijn moeder, liggend op bed met migraine, komen boven drijven. Ze zijn in mijn geheugen gegrift. De afdruk van mijn pijn past precies op het gezicht van mijn moeder alsof mijn netvlies het verleden heeft gekopieerd naar het heden. De aanblik van mijn moeder maakte grote indruk op mij. Ik voel mijn keel dichtknijpen als ik mij verplaats in mijn kinderen, die hun moeder regelmatig zo zien. Op een afstandje naar mijzelf kijkend voel ik de machteloosheid van mijn gezin. Het is zo naar als je moeder zo ziek en niet beschikbaar is. Migraine ontwricht en dat is precies wat ik met dit boek wil laten zien.