Vastgepind.

Ik lig op bed. Migraine natuurlijk. Als een vlinder, vastgepind op een houten bord, kan ik niets aan mijn lot veranderen. Allerlei emoties verschijnen op het toneel. Ik zou wel willen schreeuwen (te pijnlijk) of schelden (tegen wie?). Ik schreeuw geluidloos in mijn hoofd. Alle niet volbrachte wensen voor deze dag liggen onder mijn kussen. Mijn potentieel telkens weer uitgesteld. Mijn zin in de dag uitgekotst en weggespoeld door het toilet. Het voelt alsof ik meer uren aan het overleven ben dan aan het leven. Ik begrijp niet wat de bedoeling van deze harde lessen is. Migraine maakt machteloos.