Wuivend korenveld van emotie.

In mijn buik heb ik een wuivend korenveld van emotie. Van zachte, gouden schoonheid en dankbaarheid. Het mooie lage herfstlicht spreidt zich uit over dit veld en zorgt voor tintelingen van binnen. Ik kan zo intens de schoonheid van dit moment ervaren dat het zelfs een beetje schuurt aan de randen. Alsof ergens tussen de bewegende stengels het besef ligt dat het ook maar zo weer over kan zijn. Ik draag het verhaal, wat een zieke en stervende man gisteren op de televisie vertelde, nog met mij mee.  Pas toen de man hoorde dat hij zou gaan sterven ging hij zijn droom leven en werd hij stil en dankbaar van binnen. Hij vertelde dat hij nergens meer bang voor was. Ik vraag mij af wat mijn droom is. Het maken van dit boek komt dicht in de buurt. Dan breekt er iets in mij open zoals een sprankelende zonsopgang ineens tussen de wolken door schijnt en besef ik dat ik mijn droom leef op dit moment. Mijn geluk ligt niet in de toekomst. Het is wat ik voel, hier en nu.

Stoorzender.

Tijdens de yogales viel een vrouw in slaap. Haar gesnurk pruttelde zachtjes door de ruimte. Op het einde van de les zag ik haar buurvrouw heel licht een hand op de arm van de slapende vrouw leggen. Ik werd geroerd door het beeld. Het beeld wat uitstraalt dat het oké is als je even niet mee doet met de groep, als je toegeeft aan wat je lichaam nodig heeft ongeacht de verwachtingen van buitenaf. Een aantal maanden geleden riep hetzelfde gesnurk bij mij irritatie op. De vrouw zou ik bestempeld hebben als een stoorzender in de volmaakte stilte. Mijn blikveld is veranderd. Ik ben milder en zachter. Vooral ook naar mijn lichaam wat mij vaak heftige pijn bezorgt. Ik luister beter naar wat het wel en niet kan. Door de migraine ben ik beperkt in het mee doen met de grote groep. Tegelijkertijd voel ik steeds meer ruimte ontstaan omdat ik het moment meer neem zoals het komt en intens kan genieten van wat er wel is. Zonder dat ze het weet heeft de snurkende vrouw hier aan bijgedragen. Een onbewuste aanmoediging voor anderen om ook goed naar zichzelf te luisteren.

Out in the open.

Mijn blog is in de lucht. Mijn kwetsbare zieke gezicht out in the open. Geen idee via welke netwerken mijn woorden zich nu verspreiden of op welke plekken mijn beeltenis zijn afdruk achterlaat. Ik spits mijn oren om elk antwoord teruggevoerd door de wind op te vangen. Waar ik misschien wel schaamte had verwacht van mijn tienerdochter krijg ik een warme aanmoediging. Ze laat de zon schijnen op mijn project hoe spannend ook. Ik hoop dat mijn zinnen zich vertakken en anderen, die lijden onder migraine, omarmen met aandacht en erkenning. Ik hoop dat meer mensen zich van hun zieke kant laten zien en lucht blazen in het kasteel wat ik aan het bouwen ben. Wat prachtig als de openheid rond gaat wervelen in hun leven, bij familie en vrienden, bij werkgevers. Dan kan echt begrip neerdalen.