Wuivend korenveld van emotie.

In mijn buik heb ik een wuivend korenveld van emotie. Van zachte, gouden schoonheid en dankbaarheid. Het mooie lage herfstlicht spreidt zich uit over dit veld en zorgt voor tintelingen van binnen. Ik kan zo intens de schoonheid van dit moment ervaren dat het zelfs een beetje schuurt aan de randen. Alsof ergens tussen de bewegende stengels het besef ligt dat het ook maar zo weer over kan zijn. Ik draag het verhaal, wat een zieke en stervende man gisteren op de televisie vertelde, nog met mij mee.  Pas toen de man hoorde dat hij zou gaan sterven ging hij zijn droom leven en werd hij stil en dankbaar van binnen. Hij vertelde dat hij nergens meer bang voor was. Ik vraag mij af wat mijn droom is. Het maken van dit boek komt dicht in de buurt. Dan breekt er iets in mij open zoals een sprankelende zonsopgang ineens tussen de wolken door schijnt en besef ik dat ik mijn droom leef op dit moment. Mijn geluk ligt niet in de toekomst. Het is wat ik voel, hier en nu.