Het diepe donkere water.

In een boek lees ik over een vrouw die vertelt altijd een sombere onderstroom te ervaren ook al lijkt alles aan de oppervlakte redelijk goed te gaan. Ik herken dit. Ik houd mijzelf voor dat het de migraine is die mij steeds naar beneden trekt. Daar wacht een koude, zwarte rivier die ik met allerlei kunst en vliegwerk probeer binnen haar oevers te houden. Ik heb veel verschillende geneeswijzen uitgeprobeerd, yoga, meditatie, therapie, eindeloos studeren op persoonlijke groei, diëten, sporten en natuurlijk allerlei soorten medicatie. En nu lees ik dit boek over Past Reality Integration. De schrijfster Ingeborg Bosch vertelt dat we bijna allemaal oude pijn uit de kindertijd in ons onderbewuste of kindbewustzijn hebben opgeslagen. Er zijn vele momenten waarin we getriggerd worden in deze pijn maar omdat we die niet willen voelen weren we dit af met allerlei trucjes zoals boos worden op de ander of op jezelf. Uitdaging is om te ontdekken welke trucjes je toepast en daar dan mee te stoppen. Als je vervolgens in het diepe donkere water durft te duiken om de oude pijn te doorvoelen ebt deze weg. Makkelijk is het niet, helpend wel.  Ik voel mij lichter van binnen, warmte verdampt het donkere water. En ik hoop dat het mij nu beter lukt tijdens een migraine aanval aan wal te blijven.  

Mijn eigen balans.

Ik herinner mij nog maar vaag het geluk van een gezond lijf. Een oude afdruk in de cellen van mijn lichaam, zo licht geworden dat ik hem nauwelijks nog kan lezen. Het dient zich vooral aan als ik jonge mensen zorgeloos in de ruimte zie bewegen. Als vanzelfsprekend op hun lichaam vertrouwend en zich meestal niet bewust van het prachtige samenspel tussen body and mind. Vrij van pijn en beperkingen. Een lachend meisje op de fiets beroert vergeten snaren in mij en leidt tot melancholische klanken die ik niet precies benoemen kan. Ik wil niet verlangen naar iets wat er niet is en liever aandacht geven aan wat er wel is. 
Als de lange stok van een koorddanser beweeg ik echter steeds heen en weer. Tussen een positieve en een negatieve pool. Tussen acceptatie en verzet. Op zoek naar mijn eigen balans.      

Kabbelend watertje.

In het open veld lopen mijn lief en ik naast elkaar. Hij vertelt honderduit over zijn coaching van twee vrouwen afgelopen weekend in Noord-Groningen. Ik geniet van zijn enthousiasme en ben trots op zijn creatieve en intuïtieve vermogen om de ander in beweging te krijgen. Ik kijk om mij heen en neem het landschap in mij op. Ik voel het contrast tussen de workflow van mijn partner, vrij als de vogels in de lucht, en mijn eigen potentieel, wat als een jong vogeltje niet verder komt dan aan de rand van het nest. Ik geniet van het schrijven en fotograferen en toch mis ik iets in de buitenwereld. Ik grijp van alles aan om rondom de migraine uiting te geven aan mijn behoefte met anderen samen te groeien.  Om vanuit verbinding van betekenis te zijn. Om mijn liefdevolle en creatieve energie voluit te kunnen laten stromen. Het beekje is nog erg smal, pas ergens in de verte lijkt de breedte en kracht toe te nemen. Ik ben coach van het voetbal team van mijn zoontje, met back-up uiteraard. Ik heb mij aangemeld als vrijwilliger om te gaan zeilen met mensen die ook een beperking hebben. Het is nog onzeker of ik een vorm kan vinden waarin ik dat ook waar kan maken. Ik zit in de reserve poule voor de bibliotheek op school zodat ik ja of nee kan zeggen als ze mij vragen in te vallen. Zo hier en daar pik ik wat kruimeltjes mee. Het is voor mij nog niet het echte werk. Ondanks dat ik niet voorbij de bocht kan kijken hoop ik toch op een stroomversnelling van het nu nog kabbelende watertje.