Ik herinner mij nog maar vaag het geluk van een gezond lijf. Een oude afdruk in de cellen van mijn lichaam, zo licht geworden dat ik hem nauwelijks nog kan lezen. Het dient zich vooral aan als ik jonge mensen zorgeloos in de ruimte zie bewegen. Als vanzelfsprekend op hun lichaam vertrouwend en zich meestal niet bewust van het prachtige samenspel tussen body and mind. Vrij van pijn en beperkingen. Een lachend meisje op de fiets beroert vergeten snaren in mij en leidt tot melancholische klanken die ik niet precies benoemen kan. Ik wil niet verlangen naar iets wat er niet is en liever aandacht geven aan wat er wel is.
Als de lange stok van een koorddanser beweeg ik echter steeds heen en weer. Tussen een positieve en een negatieve pool. Tussen acceptatie en verzet. Op zoek naar mijn eigen balans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten