Kabbelend watertje.

In het open veld lopen mijn lief en ik naast elkaar. Hij vertelt honderduit over zijn coaching van twee vrouwen afgelopen weekend in Noord-Groningen. Ik geniet van zijn enthousiasme en ben trots op zijn creatieve en intuïtieve vermogen om de ander in beweging te krijgen. Ik kijk om mij heen en neem het landschap in mij op. Ik voel het contrast tussen de workflow van mijn partner, vrij als de vogels in de lucht, en mijn eigen potentieel, wat als een jong vogeltje niet verder komt dan aan de rand van het nest. Ik geniet van het schrijven en fotograferen en toch mis ik iets in de buitenwereld. Ik grijp van alles aan om rondom de migraine uiting te geven aan mijn behoefte met anderen samen te groeien.  Om vanuit verbinding van betekenis te zijn. Om mijn liefdevolle en creatieve energie voluit te kunnen laten stromen. Het beekje is nog erg smal, pas ergens in de verte lijkt de breedte en kracht toe te nemen. Ik ben coach van het voetbal team van mijn zoontje, met back-up uiteraard. Ik heb mij aangemeld als vrijwilliger om te gaan zeilen met mensen die ook een beperking hebben. Het is nog onzeker of ik een vorm kan vinden waarin ik dat ook waar kan maken. Ik zit in de reserve poule voor de bibliotheek op school zodat ik ja of nee kan zeggen als ze mij vragen in te vallen. Zo hier en daar pik ik wat kruimeltjes mee. Het is voor mij nog niet het echte werk. Ondanks dat ik niet voorbij de bocht kan kijken hoop ik toch op een stroomversnelling van het nu nog kabbelende watertje.