Aan het infuus.

'Mevrouw is geen speldenkussen', zegt de verpleegkundige die geprobeerd heeft een infuus aan te brengen in mijn kennelijk onzichtbare of te dunne aderen. 'Ik vraag een coassistent om het te doen, het kan wel even duren' vervolgt ze terwijl ze wat rommelt aan het bed. Ik zie niets, ik heb een nat, koud washandje en een arm over mijn ogen gedrukt om maar geen glimp van het licht op te vangen. Licht, geluid, beweging, alles is teveel . Mijn hoofd doet afschuwelijk pijn en ik ben zo enorm misselijk dat ik wel wil oplossen in het niets. Als klap op de vuurpijl verschijnt de coassistent om het te proberen en vervolgens een meneer van de hartbewaking en word ik wederom aan alle kanten geprikt. Poging zes slaagt met een infuus in de holte van mijn elleboog. 'Houdt u uw arm maar zoveel mogelijk gestrekt.'  Eindelijk laten ze mij met rust, in de stilte en de schemering van de nu donkere kamer  vind ik echter geen verlichting.