Stille oceaan.

Alle leemten in de dag, alle kiertjes en gaatjes in mijn denken worden klakkeloos opgevuld met gedachten over ziek zijn. Gedachten als 'Wanneer komt de volgende migraine aanval?' of 'Misschien krijg ik wel nooit een hoofdpijnvrije dag' buitelen door elkaar heen als sneeuwvlokjes in een windvlaag. Het kost mij moeite ze te laten neerdwarrelen en ik verlang zo naar een uitgestrekte vlakte in mijn hoofd. Een eindeloos vergezicht  waar de rust vanaf straalt.  'The Work'  van Byron Katie is telkens weer mijn houvast, mijn baken in de storm; 'Is het waar wat ik denk?', 'Hoe reageer ik als ik deze gedachte denk? ', 'Wie zou ik zijn zonder deze gedachte?'. Opgelucht besef ik weer dat ik niet mijn gedachten ben en dat achter mijn denken een stille oceaan ligt. Ik moet alleen iets dieper duiken en mij overgeven aan de stroom van gebeurtenissen om het te vinden.