Ik had nooit gedacht nog eens een sociaal project te worden. Weliswaar van een middelbare scholier, zoon van een vriendin, maar toch een vreemde gewaarwording. Ik heb een brief geschreven voor familie en vrienden waarin ik mijn situatie uitleg en om hulp vraag. Om af te kunnen kicken van de medicijnen en de daaropvolgende drie maanden zonder medicatie door te komen heb ik een uitgebreid vangnet nodig. Op het moment dat ik op de knop 'verzenden' druk knijpt mijn maag zich samen en krijg ik een droge mond. De reacties zijn overweldigend lief en komen soms uit onverwachte hoek. Het zweet staat mij in de handen als ik de deur opendoe voor de lieverds die zijn gekomen om een plan te maken. Ik voel mij ongemakkelijk dat ik zo veel mensen om hulp vraag. Dit gevoel ebt maar moeizaam weg als ik merk dat anderen het fijn vinden om te helpen. Zelfs als dat betekent voor een kotsende en soms huilende patiënt te zorgen. Binnen no time ontstaat er een schema zodat er drie maanden lang elke dag iemand back-up staat om voor de kinderen of voor mij te zorgen. Ik voel mij gedragen, ondersteund bij het vallen en opstaan. Nu kan ik echt ziek zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten