"Au!"

In een donkere ziekenhuiskamer lig ik weggedoken in bed. Mijn migraine heeft een piek bereikt. Verscheidene keren zie ik vanuit mijn ooghoeken een vrouw met donker haar de kamer in en uit glippen. De medisch psychologe kijkt of ik al aanspreekbaar ben. Te ziek om te praten laat ik mijn aanblik voor zichzelf spreken. Eenmaal opgeknapt en rechtop zittend in bed strooit de psychologe mij woorden om de oren als medische aandoening, beperking, chronische ziekte en invaliderend. Alsof ze de ernst van de situatie wil vast beitelen in mijn geheugen. Meestal zit ik op de stoel van de hulpverlener. Opeens lijkt de realiteit veranderd in het 'alles is verkeerd-om'-spel van mijn kinderen. Het woord beperking krijg ik haast niet over mijn lippen nu het over mijzelf gaat. Het rijmt niet met het beeld wat ik van mijzelf gecreëerd heb als een sterke en succesvolle vrouw. 'Au!' zegt mijn ego.