Onzichtbare muur.

'Hoe gaat het met je?' vraagt een vriendin op een feestje. Ik aarzel of ik zal antwoorden met de korte versie (het gaat steeds iets beter) of de iets langere versie (de echte  ups and downs). Bij de langere versie is er vaak een punt waarop ik subtiel weerstand begin te voelen bij de luisteraar. Alsof er nauwelijks waarneembaar een deur dicht gaat in een onzichtbare muur. Het moment waarop mijn woorden een opgetrokken wenkbrauw, een vage zucht of een miniem wegkijkende blik ontlokken. Wat moet je ook met een verhaal waar je niets mee kan? Als je je er niet echt in kunt verplaatsen, het niet aan eigen ervaringen kan linken of het niet kan oplossen. De ziekte is niet zichtbaar en chronisch, een vaag concept zonder einde. En goed of slecht, we willen een duidelijk einde aan een verhaal. Op zoek naar een hoopvolle wending in het plot dragen mensen allerlei oplossingen aan waar ik dan vaak weer niets mee kan. Om de ander en mijzelf dit ongemak te besparen kies ik dan toch maar weer voor de korte versie: 'Het gaat de goede kant op'. 

Kruispunt.

Ik sta op een kruispunt. Na 3 maanden zonder enige vorm van medicatie heb ik van de neuroloog groen licht gekregen om weer af en toe iets te gebruiken. Wetende dat ik behoor tot de groep mensen met migraine die het beste de migraine aanvallen kunnen uitzieken omdat de aanval na uitwerking van de medicatie toch steeds weer opkomt. Jarenlang heb ik de signalen van mijn lijf genegeerd en onderdrukt. Als een hardvochtige ruiter op een paard heb ik het uiterste van mijn lichaam gevergd. Net nu ik weer wat beter leer luisteren en aanvoel wat mijn gestel nodig heeft is daar weer de optie om mezelf te verdoven. Als ik eenmaal toegeef ben ik bang dat de verleiding van de medicatie te sterk is. Zo ontstaat er gemakkelijk weer een geleidelijke toename van het aantal pillen.  Afgelopen weekend raakte ik tijdens een migraine aanval in paniek, verdwaald in het doolhof van de verleiding. Huilend en schreeuwend wilde ik mijn lieve echtgenoot er toe bewegen medicatie te halen bij de huisartsenpost. 'Kunt u niet wat paracetamol nemen of afleiding zoeken?' vroeg de assistent door de telefoon. Wat voelde ik mij diep miskend in mijn pijn en ellende. De schaduwkant van migraine is een eenzame plek. Diep van binnen weet ik; medicatie is voor mij een doodlopende weg. Maar waar haal ik de kracht vandaan de andere route te blijven nemen? 

Lege eierdop

-Wat voel ik mij vreemd- dacht ik toen ik vanochtend wakker werd. Alsof mijn hoofd hol is, een lege eierdop. -Wat vreemd dat ik kan denken zonder dat ik mijn hersenen voel- schiet het door mij heen. Dat er iets kan voortkomen uit dit niets. Geen pijnlijke ruimtes en scherpe randen te bekennen. Ik hoef geen moed te verzamelen om op te staan. Een stil besef groeit in mij dat dit mijn eerste moment is met een compleet helder hoofd. Verwachtingsvolle blijheid roert zich. Het is voor mij toch ook nog mogelijk om mij gezond en goed te voelen. Wat voor een ander zo vanzelfsprekend is ervaar ik als een groot cadeau. Een nieuwe kans, een nieuwe ik. De volgende dag sta ik op met migraine. Het contrast is zo groot. Gisteren op de top van goed en nu in het dal van extreem ziek. Licht en duisternis. Overgeleverd aan de grillen van de natuur. Hoe kan ik deze tocht aan anderen beschrijven? Ik kan het zelf al nauwelijks bevatten.