Alleen.

Met een bonkend, zwaar hoofd kom ik midden op de dag uit bed. Kijkend door het raam op de zolder zie ik de rest van het gezin gezellig feest vierend bij onze vrienden aan de overkant. Even voelt het alsof ik in een andere werkelijkheid leef. Alsof tijd en ruimte een fractie verschoven zijn. Het is eenzaamheid wat ik voel. Ziek zijn zet mij letterlijk op afstand. Mijn zoontje huppelt vrolijk met andere kinderen door de kamer. Een tafereeltje uit een glazen bol waar ik met verlangen naar kijk. Ik ruk mijzelf weg van het raam en ga onder de douche staan op zoek naar wat warmte en troost. Ik zet de kraan steeds een beetje heter alsof ik zo de pijn in mijn hoofd en de leegte van binnen kan verhullen. Ook al krijg ik alle liefde van mijn gezin een migraine aanval uitzieken doe ik eenzaam en alleen.  

Oproep.

Migraine treft één op de zeven vrouwen. Er zijn duizenden vrouwen die worstelen met deze ziekte. Het grote aantal is, net als voor vele anderen, voor mij vrij lang abstract gebleven. Pas nu ik steeds meer vrouwen met migraine en hun verhalen leer kennen dringt het besef stukje bij beetje dieper door hoe groot het probleem is. De getallen worden mensen. Vrouwen met twee gezichten. Vrouwen die vaak al jarenlang voort ploeteren, net als ik. Het raakt en het steunt mij dat er zoveel overeenkomsten zijn in elk afzonderlijk verhaal. Migraine rond de menstruatie, toename na bevallingen, verslaving aan medicatie om maar te kunnen blijven werken, het gevoel je gezin en werkgever tekort te doen, depressieve gevoelens, minimaal sociaal leven naast het werk om maar een paar gelijke delers te noemen. In de gesprekken met deze vrouwen zijn een paar woorden genoeg om te begrijpen hoe groot de impact op ons leven is. Dat dit vaak niet goed over te brengen is naar de buitenwereld herken ik ook bij ieder van hen. Persoonlijke verhalen en portretten helpen. Wil jij mij helpen?