Met een bonkend, zwaar hoofd kom ik midden op de dag uit
bed. Kijkend door het raam op de zolder zie ik de rest van het gezin gezellig
feest vierend bij onze vrienden aan de overkant. Even voelt het alsof ik in een
andere werkelijkheid leef. Alsof tijd en ruimte een fractie verschoven zijn.
Het is eenzaamheid wat ik voel. Ziek zijn zet mij letterlijk op afstand. Mijn
zoontje huppelt vrolijk met andere kinderen door de kamer. Een tafereeltje uit
een glazen bol waar ik met verlangen naar kijk. Ik ruk mijzelf weg van het raam
en ga onder de douche staan op zoek naar wat warmte en troost. Ik zet de kraan
steeds een beetje heter alsof ik zo de pijn in mijn hoofd en de leegte van
binnen kan verhullen. Ook al krijg ik alle liefde van mijn gezin een migraine
aanval uitzieken doe ik eenzaam en alleen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten