Onder het vergrootglas.

Vanochtend bij de huisarts, legde ik het papier op tafel waarop ik elke dag aanteken hoe het gaat. Hij keek mij fronsend aan en op zijn gezicht las ik de vraag waarom ik nu nog steeds dat lijstje bij houd. Hij wierp een korte blik op het schema en zei: ‘Als je dit elke dag invult ben je ook wel veel bezig met elk pijntje wat je voelt’. Eraan terugdenkend vraag ik mij af of ik inderdaad niet teveel focus op het ziek zijn en naar het schema ga leven in plaats van andersom. Alsof ik mij heb omhuld met een code op ruitjesstof en de vakjes in mijn huid zijn geïmpregneerd. Ik leg de huisarts uit dat ik nog steeds op zoek ben naar de oorzaken van en de oplossing voor de migraine. De vakjes zijn de puzzelstukjes en ik kan mij niet neerleggen bij het feit dat de puzzel te moeilijk voor mij is. Eenmaal thuis lees ik de mail van het Leids Universitair Medisch Centrum met de vraag of ik wil meewerken aan een onderzoek naar een medicijn wat de oorzaak van migraine wil aanpakken. Experimentele medicijnen slikken lijkt mij doodeng. Een onderdeel van deelname is het anderhalf jaar lang bijhouden van een hoofdpijndagboek en maandelijkse monitoring op het Leids Universitair Medisch Centrum. Ik zou niets liever willen dan het hele pakketje met migraine in de hoek te smijten. Maar omdat ik wil dat het raadsel wordt opgelost zal ik mijzelf toch onder het vergrootglas leggen. En nou maar hopen dat de inkt vervaagd en de migraine oplost.