‘Het gaat steeds iets beter’ zeg ik inmiddels niet meer. Het is gewoon niet waar en ik zeg het alleen maar omdat ik het zo graag wil en de ander graag hoopgevend nieuws wil geven. Kennelijk nog steeds bang voor afwijzing schilder ik een mooier beeld met woorden. Met de ondergrond, de lelijke donkere kleuren, wil ik een ander en mijzelf liever niet confronteren. De werkelijkheid is dat de migraine mij daar nog steeds volledig in de houtgreep heeft en mij het overgrote deel van de dagen vloert. Ik kan niet ontsnappen aan the dirt and the mud en het ook niet zo maar accepteren. Ik worstel en ik vecht op zoek naar iets lichters. Steeds loert het bodemloos gat als ik er weer eens beroerd aan toe ben. Ik wil niet toegeven, ik wil veerkrachtig blijven, samen met de mooie mensen, die ook de ugliness van de migraine hebben durven laten zien. Bedankt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten