Solidair met zonnebril.

De eerste 2 dagen van opname - en dus zonder pillen - gaan mij nog redelijk goed af. Ik negeer de zeurende hoofdpijn en lichte misselijkheid en ga met familie gezellig beneden gebakjes eten. Mijn zussen zijn solidair met mij door ook hun zonnebril op te zetten onder het felle tl-licht van de ontvangsthal in het ziekenhuis. Ondertussen vraag ik mijzelf af hoe ik toch weer ben beland bij chronische migraine terwijl ik mij zo had voorgenomen nooit meer in dat stadium te komen. Al die jaren, maanden, weken en dagen met de sluipmoordenaar genaamd migrainemedicatie hijgend in mijn nek. Elke dag kwam hij een beetje dichterbij en voelde ik de luchtdruk toenemen. En elke dag werd ik een beetje zieker. Ik kan mij niet herinneren hoe het voelt om zonder hoofdpijn op te staan.