Op de dag van ontslag sprak ik de neuroloog. Zijn opmerking dat migraine een zeer invaliderende maar toch verborgen ziekte is raakte mij. Bij een aanval van bijvoorbeeld epilepsie is men in rep en roer, een aanval van migraine roept nauwelijks enige consideratie op. Wat zou het prachtig zijn als er meer bewustzijn zou zijn over hoe ziek je kunt zijn van migraine en hoe enorm de impact op je leven kan zijn. Eenmaal thuis perste zich een niet te stuiten stroom aan ideeën een weg naar buiten als een baby door het geboortekanaal. Elke dag dienen zich nieuwe zinnen aan en rijgen zich moeiteloos aaneen tot alinea’s. Ik wil migraine meer in beeld brengen en wel in de vorm van een boek met prachtige portretten. Ik zie het boek voor mij, durf echter de navelstreng nog niet door te knippen en het een eigen leven te geven. Heb ik de moed om alle ruimte te geven aan wat zich in mijn binnenste roert? Enkele enthousiaste reacties moedigen mij aan, ik geef mij over aan de vloed van verhalen en zie wel hoe ver deze voert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten