Onmogelijke opdracht.

‘Ik wil graag dat u een plan maakt over hoe u weer kunt gaan werken’ zegt de UWV- arts tegen mij. Ik interpreteer de boodschap als een opdracht om mijn migraine op te lossen en te zorgen dat ik weer kan werken. Gewoon in een baan zodat ik mijn eigen geld verdien. Het voelt als een onmogelijke taak. De migraine is als een glibberige grote vis, hij glipt steeds door mijn vingers. Het lukt mij al jaren niet hem te vangen. Laat staan dat ik hem mijn wil kan opleggen. De lijst met alles wat ik al geprobeerd heb is eindeloos. Als ik deze vete blijf najagen dan mis ik de vis en mijn leven. Peinzend aan de rand van het meer besef ik dat ik ook de bewegingen van de vis kan volgen zonder hem te willen vangen. Zonder strijd. Ziek zijn als ik ziek ben. Werken als ik kan werken. En daar, los van alle bestaande kaders, een plan om heen maken. En wie weet misschien komt deze grote spartelende vis in vrij zwemwater wel wat meer tot rust.